vrijdag 30 augustus 2013

de eerste chemo...

het is vandaag 29 augustus, 23:50 uur en de eerste chemo is achter de rug. Maar voordat ik hier wat verder over uitweid wil ik eerst even stilstaan bij de reacties, berichtjes, appjes, likes, opmerkingen en alle andere meldingen en blijk van interesse, steunbetuigingen en krachttermen....het is overweldigend maar heel, heel erg fijn om te ervaren...soms schiet er vol van maar in de meeste gevallen krijg ik een heel warm en fijn gevoel. Dank daarvoor, het doet goed en dat is fijn en nodig!

Terug naar de realiteit en de waan van de dag...vandaag dus voor het eerst aan het infuus gelegen. Daarvoor een heel fijn gesprek gehad met de maatschappelijk werker de afdeling Oncologie en nog een voorbereidend gesprek met de vaste begeleidende verpleegkundige Marjan Laven. Fijn en goed geregeld daar in het Maastro gebouw en verhelderende gesprekken gehad. Geen krampachtig gedoe over kleren apart wassen of alles wat ik aanraak onmiddellijk gaan staan afvegen of poetsen....gewoon blijven doen wat we doen.

Om 13:00 uur komen we bij het dagcentrum binnen gewandeld en melden ons aan. We worden verwezen naar kamer 5 en lopen daar dus heen....treffen daar een volle kamer aan, 8 mensen, waarschijnlijk op de een of andere manier lotgenoten, liggen in de 8 beschikbare stoelen...geen verpleging te bekennen in de kamer dus draaien we maar weer om en lopen terug naar de balie. Op de terugweg zien we opeens een bekend gezicht ons tegemoet lopen. Katrien is er en helpt ons onze weg te zoeken naar een vrije stoel. Die wordt snel gevonden in een kamer van 8 (waar gelukkig nu slechts 4 stoelen bezet zijn) en ik word vriendelijk ontvangen...oké, de rode loper lag er niet maar er wordt gelijk uitgelegd waarom de eerste entree niet helemaal volgens plan verlopen is. Door deze hectiek wordt de volgorde van infusen ook omgegooid. Het chemo-infuus mag in deze kamer niet gegeven worden dus starten we iets anders. Er is overlegd met de oncoloog en akkoord om dit zo te doen dus vooruit met de geit (of de zak eigenlijk...). Ik lig inmiddels in een science fiction stoel waar zo ongeveer alles elektrisch van versteld kan worden...zoek alleen de knop van opstijgen nog...maar die heb ik niet gevonden..gelukkig. Er wordt een dikke ader gezocht en de naald gaat erin, dan een zakjes NaCl eraan om te spoelen, gevolgd door nog een andere zak met magnesium en weet ik wat voor ander spul (zeker bang dat ze me kwijt raken in het donker of zo)...nee, dit spul schijnt de negatieve effecten en/of bijwerkingen van de 'bloedvat-aanmaak'-remmer (mooi scrabble woord trouwens) tegen te gaan. Na de 2e zak weer een beetje NaCl gevolgd door de eerste 'risicovolle vloeistof'-zak, de bloedvat-aanmaak-remmer. Inmiddels zijn we goed anderhalf uur verder en worden we verkast naar kamer 2 waar ik het rijk voor mij alleen heb en waar de tweede 'risicovolle vloeistof'-zak, de chemo, aangekoppeld wordt. Tot nu toe gaat het prima, we kletsen wat, we lachen om flauwe grapjes en opeens komt er een 'dokter' de kamer binnen gewandeld. Dokter Joyce doet de zaal-ronde. Zo gauw ze de kamer binnen is gaat de witte jas echter uit en hebben we plezier om de rare en leuke dingen die we om ons heen zien en horen gebeuren. Zo komt het gesprek dus ook op de mogelijke bijwerkingen van de infusen, je zou er eigenlijk ook wel misselijk van kunnen worden. Zeg Bas, zegt Joyce, hoe is dat nu bij jou? Ik zeg, ik voel niks, gaat prima zo...had ik het maar niet gezegd want het laatste woord was nog niet van mijn lippen of ik voelde me opeens warm en benauwd worden, misselijk en 30 seconden later kwam de verse ananas  van een uur daarvoor er in alle hevigheid weer uit. Het is enkel dankzij Lisette en Katriens snelle reactie dat mij een natte onder-gekotste broek bespaard is gebleven...dank dames! Na de tweede golf kwam er toch ook maar eens iemand van het verplegend personeel checken waar die vreemde harde geluiden toch vandaan kwamen want dit waren ze toch niet gewoon....misselijk worden, ja dat kan een bijwerking zijn maar meestal pas als de patiënt thuis was. Na een snelle check van mijn medisch dossier bleek al snel wat de mogelijke oorzaak was...ze waren vergeten de dexamethason vergeten. Tja, ik had ook geen idee wat het betekende op dat moment maar dat werd snel duidelijk toen dit snel via het infuus alsnog gegeven werd....binnen 5 minuten kreeg ik mijn kleur weer terug op mijn gezicht en voelde ik me veel, veel beter. Toch de volgende keer maar wat beter in de gaten houden wat ze allemaal uitspoken... Na nog wat glucose en nog wat NaCl spoeling was het 17:25 uur en mocht ik naar huis. Ik voelde me prima en had nog geen enkele bijwerking. We waren op de fiets, maar voordat we daar op stapten moest er natuurlijk nog even geplast worden. Zo gezegd, zo gedaan en toen kwam het moment...ik stak mijn handen onder de koude kraan en dat was een hele vreemde gewaarwording...tintelingen door heel mijn handen. Snel afgedroogd dus en ik moet zeggen dat het nog even aan hield in de vingertoppen maar het snel weer verdween ook.

Thuis aangekomen hebben we het even goed op ons in laten werken, tenslotte was dit dus het begin van het einde, maar eigenlijk ook de start van het tijd bij kopen. We gaan ervan uit dat de chemo aanslaat, wat moet je anders in deze situatie...en als dat zo is dan komen er, afhankelijk van hoe goed de chemo aanslaat, maanden bij. Dat zou natuurlijk geweldig zijn maar zover is het nog niet. Nu eerst 2 weken pillen slikken (5 stuks, 2 keer per dag), een weekje rust en dan nog 2 van deze cycli. Pas dan kan men zeggen of en in welke mate de chemo aanslaat.

Maar goed, we moeten dus nog even geduld hebben en het maar ondergaan, ondervinden welke bijwerkingen optreden en die zo goed en snel mogelijk onder controle krijgen. Het gekke is dat de tintelingen in mijn vingers en handen verdwenen zijn totdat ik op de fiets stap. Dan komen ze vrij snel op en dan kan ik even niets vastpakken zonder het gevoel te hebben dat je een cactus vastpakt. Gelukkig verdwijnt dat gevoel ook snel weer, een kwartiertje later is het weer normaal.

Nu ga ik slapen...dat lukt overigens heel goed, ook alweer iets om dankbaar voor te zijn. Ik ga liggen, heb dan even de emotie, het moment van tot rust komen en alles nog eens door je hoofd laten gaan waardoor een traan opwelt. Maar dan voel ik een fijne arm om me heen en een kus op mijn voorhoofd, wang en mond die me troost biedt...om dan vervolgens in een rustige slaap te vallen...welterusten dus

O ja, ik had het in mijn eerste berichtje over genieten met een grote G...nog heel even dan. We zijn gisteren, woensdag 28 augustus, naar de sauna Monte Mare in Bedburg geweest en ik kan jullie zeggen dat we daar genoten hebben met een hele grote G, heerlijk hamam massage gehad en lekker tot rust gekomen op een bedje in het zonnetje en op een handdoekje badend in je eigen luie zweet...HEERLIJK en een aanrader voor eenieder. Maar ehhh, nu niet allemaal daarheen rennen want gisteren waren wij volgens mij de enige Nederlanders daar en ik moet zeggen dat dat ook wel prettig was ;-)

Goed, jullie zijn weer bij dus nu kan ik weer lekker op een oor gaan liggen....slaap lekker en tot het volgende berichtje weer

X Bas





7 opmerkingen:

  1. Bas,
    Geweldig beschreven & geschreven en dus fijn om te lezen, ondanks het uiterst vervelende 'onderwerp'; sterk en sjiek van je!
    Cheers, John

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Bas,

    woorden schieten te kort, maar ongelofelijk en knap hoe mooi je alles bewoord, je hebt je beroep als auteur gemist!

    Ik wens je heel veel sterkte!

    Groetjes, Raymond Ronda

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Bas,

    Indrukwekkend verwoord,ik moet Raymond gelijk geven, beroep gemist.
    Ik hoop dat je komende tijd veel steun kan vinden bij familie en vrienden.
    toi toi toi
    Groeten
    Jack

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hej Bas,

    Dich lies zellefs in dien ellende unne mins lache!
    Sjiek, sterk, indrukwekkend ... ik val allicht in herhaling, maar het is wel zo.
    Ik vind het fijn dat ik dat dit op deze manier van je mag meekrijgen ... erg emotioneel, open en persoonlijk.

    Hou je taai kerel!
    Rich

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bas,

    wat 'n versjrikkelijk neujts... bin stèl devaan... al us klein probleemkes vallen noe in het niet... Hiel veul sterkte.

    Angelique

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bas & Lisette,

    Respect voor jullie kracht !
    Fijn om te kunnen volgen hoe het met jullie gaat...

    Groet

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Fuck Bas, wat een K-nieuws!! Tja, wat schrijf je dan aan iemand die 2 weken geleden zo’n tragisch bericht te horen heeft gekregen???? Laat ik beginnen met te zeggen, dat ik de manier waarop je het verwoord in je blog heel sterk, prachtig en inspirerend vind!
    Ik vind het mooi te lezen dat je je ontzettend gesteund voelt door de mensen die het meest voor je betekenen op deze wereld en die er voor je zijn, onvoorwaardelijk!
    Tegelijkertijd weet ik (zo goed denk ik je wel te kennen), dat jij ook voor hen de rots in de branding bent op dit moment.
    Bas ik blijf je volgen op je reis en hoop dat je je goed blijft voelen!! Dikke kus Francine

    BeantwoordenVerwijderen